Konkurs z księgarnią Gandalf

Lubię czytać, więc się zgłaszam:)
Moją ulubioną książką kulinarną jest od pewnego czasu książka „Kuchnia Neli” Anieli Rubinstain. Prócz przepisów są tam wspomnienia, fajne opisy. Ksiązka nie zawiera zdjęć, ale cieszę się,że ją mam. Jak szukam jakiegoś przepisu to najpierw myslę: ciekawe co na to powie Nela ;).
Przyjaciółki namówiły mnie na jej kupno i nie żałuję, jest świetna!

Drugą ulubioną jest Nigella Lawson „Jak być domową boginią”. Jest to pierwsza ksiażka Nigelli jaką posiadam. Nie fascynowała mnie nigdy pani Lawson,ale tę pozycję bardzo chciałam mieć. Jest świetna! Mnóstwo tam fajnych przepisów na naprawdę wspaniałe, smaczne i proste ciasta, desery,ciasteczka i nie tylko.

Nie mam zbyt wielu książek kucharskich ,chyba tylko 4 i nawet nie korzystam z przepisów kropka w kropkę ,tylko szukam inspiracji …. albo jak co się robi :) Dlatego muszę napisać ,że najlepszą książką kucharską jest moja półka w kuchni – półka kucharska :) A ulubiona książka w niej to „Moje Obiady” J.Olivera ,a dlaczego .. ? Bo podaje świetne porady i niewymagające przepisy ,ale nie oznacza to że są nudne i staaaare ,wręcz przeciwnie – zachwyca mnie na każdej stronie :) No to chyba tyle :P

chyba ulubionej jeszcze nie mam u siebie – chciałabym taką książkę z przepisami na wykorzystanie różnych dzikich darów natury. I nie tylko z przepisami, ale także z dokładnymi zdjęciami każdej rośliny, grzyba czy owada. Niby coś tak na rynku jest w tym temacie, ale mało dokładne, słabe zdjęcia albo tylko rysunki… a mnie się marzy taka duża wielka księga żeby w niej było dużo zdjęć, dużo pomysłów na wszelakie zielsko i to co można zebrać w lesie czy na łące. Eh, pomarzyć – piękna rzecz :D Czytałabym sobie, oglądała a potem brała kosz i szła przed siebie żeby nazbierać, popróbować, przerobić…. ale się rozmarzyłam!

Najulubieńszą z ulubionych moich książek jest po prostu „Książka kucharska dla samotnych i zakochanych”. To z niej uczyłam się podstawowych przepisów czy w ogóle technik, których niestety nie wyniosłam z domu. Wszystko w niej jest wyłożone w sposób co najmniej łopatologiczny, przepisy nie są zbyt skomplikowane, a dania nie mają szansy się nie udać, co daje wiarę we własne możliwości. To zachęciło mnie do szukania kolejnych, bardziej złożonych receptur, dlatego śmiało mogę powiedzieć, że Henryk Vitry i Maria Lemnis są mi najbliżsi jeśli chodzi o przygody kulinarne. Po prostu – korzenie.

Moje ulubiona ksiazka kucharska to:
„POTRAWY Z ROZNYCH STRON SWIATA” Macieja E. halabanskiego z 2000 roku. Autor ksiazki zaprasza do kuchni z roznych stron swiata np. kuchnia szwedzka, francuska, egipska, tajlandzka, wietnamska itp. Jest tu wielki wybor przepisow np. na placek z daktylami „Dzamilah” z Algerii, ktory pieke jako mazurek na swieta,a pieklam go juz w latach 70-tych / przepis dostalam od zony armatora algierskiego/.
Druga moja ulubiona ksiazka to ksiazka z serii Biblioteczka Poradnika Domowego „Przepisy czytelnikow – Potrawy na Wielkanoc” nr 3/97. Jest to ksiazka z ktorej korzystam przygotowujac potrawy na Wielkanoc jak np. salatka z jaj i kukurydzy,salatka z jaj i krewetek, mazurki, pascha klasyczna / z mleka, szklanki kwasnej smietany, jaj/. Po stanie ksiazki widac,ze jest czesto uzywana, bo kartki nie byly zszywane ale sklejane. szkoda.

Kiedy tylko ją zobaczyłam, wiedziałam od razu – ta książka musi być moja! „Ciasta, ciastka i takie tam” Agaty Królak uzależniły mnie już od pierwszego przepisu;) Ta niezwykła książka kucharska, ni to zeszyt, ni pamiętnik w stylu retro, przypomina wszystkie smaki dzieciństwa. Ponad siedemdziesiąt przepisów doprawionych starymi zdjęciami, ręcznymi dopiskami, kolażami i rysunkami. Strony pachną rodzinnym ciepłem, kuchnią babci, a nad nimi unosi się genius loci, duch dawno nie odkurzanych wspomnień. Jeśli dodać do tego czcionkę wiekowej maszyny do pisania i zachowaną oryginalną pisownię receptur, wyjdzie prawdziwy cymes! Wszystkie receptury sprawdzono nie raz, i nie dwa, więc nie ma obaw, że coś nie wyjdzie. Wiele z nich pamiętam z dzieciństwa i choć widnieją pod inną nazwą, to smakują równie wyśmienicie (Rafaelo, Błotnik, Stopa łobuza, Kleksy, a poza tym różne baby, ciacha i słodkości). Przepisy nie są skomplikowane, często wystarczy dolać, dosypać i wymieszać, wstrząsnąć i poklepać, włożyć do nagrzanego piekarnika a potem wyjąć i już. Wypróbowałam już kilka i potwierdzam – nie ma się czego obawiać!
Autorka przyznaje, że książka powstała przez przypadek (zbawienny!). Złożyły się na nią miłość do słodyczy, starych zdjęć i rysowania, gotowania, okruchy wspomnień i pewne śmietnikowe znalezisko. I chyba rzecz najważniejsza – zeszyt ukochanej Babci Irenki, która skrupulatnie notowała przepisy na rozmaite pyszności. Za każdym razem kiedy sięgam po „Ciastka…” odbywam sentymentalną podróż, z której wracam bogatsza o niezwykłe doznania kulinarne i odnalezione wspomnienia. Przypomniało mi się na przykład, jak to w dzieciństwie po wysłuchaniu bajki o „Jasiu i Małgosi” zapragnęłam posiadać na własny użytek chatkę Baby Jagi. Wycinałam więc z gazet zdjęcia i rysunki różnych słodkości a potem przyklejałam je na wyciętą z kartonu chatkę.
Reasumując: książka jest pod każdym względem wyborna. Jest ucztą dla wzroku i kubków smakowych. I przede wszystkim niesamowitą inspiracją! Nabrałam ochoty na samodzielne wykonanie podobnej książki: zdążyłam zgromadzić całkiem pokaźny karton różnych karteluszek, pożółkłych odręcznych zapisków i pocztówek z przepisami. Mam też starą, zakurzoną maszynę do pisania i znalezione niedawno dziecięce rysunki. Kto wie, co uda mi się upitrasić?:)

Moją ulubioną książką kulinarną jest ,,Speciały” siostry Anastazji.
Dlaczego jest moją ulubioną ?
Dlatego,że nie jest jak wszystkie inne oklepane książki kucharskie. Ma w sobie takie coś co przyciąga gotującego( w tym przypadku ja). Nigdy się na tej książce nie zawiodłam .Kiedy na prawdę nie mam pomysłu co zrobić na obiad lub kiedy mają przyjechać goście zawsze sięgam po tą książkę. I mogę powiedzieć z czystym sumieniem,że NIGDY mnie nie zawiodła . Zawsze można w niej znaleźć coś dla siebie zaczynając od potraw obiadowych, kończąc na różnorakich plackach i ciastkach. Książka ta oprócz tego ,że zawiera przepisy , ma przykładowe zestawy obiadowe jakie można podać w trakcie przyjęć. Obecnie mam dwie książki siostry Anastazji i są one niezbędnymi rzeczami w mojej kuchni. Gorąco polecam te książki wszystkim ,lubiącym gotować w kuchni ! ;)

Zdecydowanie moim numerem jeden i książką, która niejako wprowadziła mnie w ten niezwykły świat kuchennej magii była książka „Kuchnia polska”, która można powiedzieć odziedziczyłam nie wiadomo po kim. Plątała się i plątała po domu, a kiedy wyszłam za mąż i wyprowadziłam się z rodzinnego domu – ona wyprowadziła się ze mną. Stara, z papierem cienkim, czasem z wytartym tuszem na kartkach, połamaną okładką wylądowała w którymś pudle i leżała tam, aż wymyśliłam zrobić bigos. Chciałam żeby był taki prawdziwy, aromatyczny, więc szukałam przepisu w Internecie, ale wtedy przypomniałam sobie o tej książce. I choć pełno w niej dziwnych składników, przypraw, czy nazw, których nie zdarzało mi się nigdy wcześniej słyszeć, bigos wyszedł na 5! I tak odkryłam, że umiem zrobić coś innego niż ziemniaki i schabowego :)A dziś co rusz próbuję nowych rzeczy i smaków. Czasem zrobię coś na widok i zapach czego ucieka nawet pies sąsiadki, a czasem stworzę kulinarny majstersztyk :)I może gdyby nie ta książka, stara, pożółknięta dalej bałabym się spróbować przygotować „coś trudnego”. A dziś czuć już boski aromat marynowanego schabu wg. własnego przepisu, mazurek „odpoczywa” już pięknie udekorowany migdałowymi baziami, a w piekarniku własnie rosną koszyczki chlebowe. Kto wie, może ta książka pomogła odnaleźć mi pasję w życiu?
I jest na prawdę magiczna…

Dawno, dawno temu (kiedy byłam jeszcze małą, rozkapryszoną i niesforną dziewczynką) nie cieszyłam się na myśl, by pomagać mamie w świątecznych przygotowaniach. A trzeba wam wiedzieć, że właśnie zbliżały się święta Wielkanocne. Na samą myśl o gotowaniu, smażeniu i pieczeniu przechodziły mnie ciarki po plecach.
Moja kochana babcia wpadła na niesamowity pomysł. Z szuflady, do której od wielu lat nikt nie zaglądał, wyjęła książkę. Babcia oznajmiła mi, że w tajemniczej szufladzie trzyma swoje skarby. A książka, którą właśnie trzymałam w rękach dostała od mamy. „Kuchnia polska” Fedak Alina – przeczytałam. Cóż wielkiego? Zwykła książka z przepisami kulinarnymi. Nie chcąc robić babci przykrości podziękowałam za książkę i rzuciłam ją na łóżku w sypialni, a sama poszłam się bawić na dwór. Gdy wróciłam wieczorem ostrożnie przyglądałam się owemu podręcznikowi. Usiadłam wygodnie na łóżko i delikatnie otworzyłam ją na pierwszej stronnicy. Nagle z książki zaczął wydobywać się złoty pył, który rozprzestrzenił się po pokoju. Zachęcił mnie do pomocy mamie w przygotowaniach. „Kuchnia polska” miała wiele ilustracji – co jako dziecko było dla mnie największą atrakcją. Podczas oglądania fotografii aż zachciało mi się jeść. Stwierdziłam, że gotowanie wcale nie musi być takie nudne. Poszłam do kuchni i zrobiłam swoje pierwsze danie – spaghetti.
Książka Aliny Fedak towarzyszyła mi przez całe życie. Gdy nie miałam pomysłu na obiad, zaglądałam do niej i zawsze coś znalazłam.
I tak o to „Kuchnia polska” odmieniła moje życie.

mam taką ukochaną książkę, która wielokrotnie czytałam w dzieciństwie. Opowiada ona o siostrach, którymi przez jakiś czas musiała zaopiekować się ciotka Zofia. Mieszkała ona nad cukiernią, którą zresztą prowadziła. Książka była bardzo ciekawa i przypadła mi bardzo do serca. Taka była ciepła, interesująca, ciekawa. W związku z miejscem pracy i zamieszkania ciotki, przeplatały się watki kulinarne. Po raz pierwszy zetknęłam się z taka powieścią. Ze zdziwieniem stwierdziłam, ze przepisy, które podaje ciotka swojej siostrzenicy, są prawdziwe i można upichcić coś pysznego, korzystając z nich. Nie pamiętam teraz, czy zrobiłam jakiś deser według tych przepisów, ale z lubością je czytałam.Ta smakowita książka to „cukiernia pod pierożkiem z wiśniami”.Moje córki mają teraz tyle lat, ile miałam ja czytając tę książkę, a mam ją do tej pory.

Ja mam dwie ulubione książki: starą i nową. Stara to książka należąca do mojej mamy. Polska kuchnia tradycyjna czy coś w tym stylu. Mama dostała ją z okazji swojego ślubu. Jako dziecko uwielbiałam ją oglądać i … kolorować w niej czarno-białe rysunki ;) Drugą ulubioną jest „Gotuj z Julią”, którą dostałam od rodziców z okazji mojego ślubu. Uwielbiam ją za świetne przepisy, dobre rady i … czarno-białe obrazki, które mam nadzieje, że w przyszłości też zostaną przez kogoś pokolorowane :)

Ja, ponieważ jem oczami, uwielbiam książki kulinarne ze zdjęciami. Ostatnio jestem zachwycona książką, w której też są informacje dotyczące fotografii czyli „Ujęcia ze smakiem” Helene Dujardin. Bardzo podoba mi się ta książka, chociaż są o niej różne opinie. Są w niej bardzo ciekawe informacje i śliczne zdjęcia. Druga moja propozycja może troszeczkę banalna to „Ciasta na każdą okazję” do tej książki przepisy zebrała i opracowała Monika Jankowska-Kapica. W niej można znaleźć 100 przepisów na ciasta i ciasteczka no i oczywiście ładne zdjęcia.

Wesołych Świąt :)

Moja ukochana książka z przepisami na wytłuszczone kartki, upstrzone wszelkimi produktami jadalnymi strony i jest zaczytania prawie na śmierć – to jakże boska „Książka poniekąd kucharska” Joanny Chmielewskiej, gdzie przepisy dla osób takich jak ja, czyli mało utalentowanych i w ciągłym niedoczasie, przeplatane są anegdotami z życia pisarki. Kto powiedział, że książka kucharska nie może rozbawić do łez?:)

chcę mieć kolorową niespodziankę dzieciństwem pisaną

Mam w swojej biblioteczce sporo książek z przepisami kulinarnymi. Jednak ulubioną jest „Kram z przysmakami” Maryty Morsztynkiewicz-Czermińska . Kupiłam ją na dworcu w księgarni z tanią książką i dobrze, bo umiliła mi długą podróż pociągiem. Nie jest to typowa książka kucharska, raczej zbiór anegdotek o jedzeniu i historyjek z nim związanych, przeplatanych smakowitymi przepisami.

Książki kulinarne nie są co prawda u mnie w 100% ciągłym użyciu, jednak uwielbiam przeglądać je w poszukiwaniu inspiracji. Wypełnione pięknymi zdjęciami, inspiracjami często nie tyle zachęcają mnie do zrealizowania konkretnego przepisu co wariacji na jego temat. Ostatnio taką książką są dla mnie „Kuchnie Świata” Gordona Ramsaya, które uwielbiam przeglądać wtedy gdy już nic nie przychodzi mi do głowy. Po takiej krótkiej sesji z ciepłą herbatą, muzyką i Gordonem na kolanach od razu w mojej głowie pojawia się jadłospis na najbliższe kilka dni.

Książek kucharskim mam kilkanaście.Moimi ulubionymi kucharskimi książkami są obydwie części książek :”Pascal po prostu gotuj”.Niektóre przepisy nie typowe,ale łatwe w wykonaniu i smaczne.Lubię też Jamiego Oliwiera „Każdy może gotować”. Jednak mam też książkę,bez której od kilku lat nie mogę się obejść.To „Kuchnia włosko-polska i polsko-włoska dla początkujących „Małgorzaty Caprari. Dostałam ją w prezencie dlatego,że znajduje się w niej przepis na czekoladę kryzysową,którego długo szukałam( w wersji właśnie takiej jak w książce).
Choć przepisów w internecie jest bez liku to jednak lubię wertować karty książek kucharskich. Moja miłość do nich zaczęła się od książki „Nastolatki gotują” ,którą dawno,dawno temu dostałam od dziadka.Wtedy jako nastolatka nie umiejąca gotować z chęcią przygotowywałam potrawy z książki.
Każdą nowo wydaną książkę z przepisami widziała bym u siebie,lecz na razie muszę poczekać na remont kuchni w której powstanie specjalny regał na książki.Wtedy rzucę się na te pozycje,których nie posiadam a bardzo chciała bym mieć np. zestaw książek Nigelli Lawson. Będę rozpieszczała rodzinę i przyjaciół nowymi przepysznymi daniami i z dumą prezentowała mój kuchenno-książkowy regał :)

Moja ulubiona książka kucharska przez ponad 40 lat znajdowała się na strychu między tonami kurzu. Odkryłam ją robiąc wiosenne porządki kilka lat temu. Jako, że wtedy dopiero uczyłam się nie „palić wody”, odrzucało mnie na samą myśl o jakiejkolwiek bardziej skomplikowanej potrawie. Przyszło jednak do tego, że musiałam w końcu coś sama zrobić, bo mój domowy kucharz stanął okoniem. Z ciężkim sercem powlokłam się po jedyny egzemplarz książki o gotowaniu jaki posiadałam. Okazał się, w skrócie mówiąc do niczego. na szczęście przypomniałam sobie o owym znalezisku wśród pamiątek z przeszłości. Z zaciekawieniem obejrzałam okładkę (przyozdobioną niebywałymi plamami bliżej nieznanego pochodzenia) w kolorze brudno-lekko brązowym-kiedyś-białym? bez autora i tytułu. Na pierwszej stronie bykami pisało: KSYĘGA KUCHARSKA, wcale nie żartuję. Przekonana, że odnajdę jakieś hokus-pokus i czary-mary w środku przerzuciłam naprędce parę następnych kartek. Ze zdumieniem odkryłam przepisy jak gotować wodę, smarować chleb, obierać owoce… Przyznam się, że aż tak zła nie jestem w przygotowywaniu jedzenia. Aż się zawstydziłam, że pewnie ta moja przypadłość wstrętu do gotowania i reszty jest rodzinna. Kiedy dokładniej wczytałam się w przepisy, odkryłam, że są skonstruowane w sposób prosty i nader przystępny. Mówiły dużo rzeczy, których normalnie nie wiedziałam. Wskazówki w nich zawarte sprawiły, że po jednym dniu nauczyłam się robić najprostsze czynności kucharskie i to idealnie! Zadziwiłam tylko sąsiadów, że gotuję wodę w garncu na dworze nad ogniskiem, bo w domu mam płytę i nic by raczej z tego nie wyszło. Oczywiście poczułam niedosyt i zapragnęłam więcej. Szczerze mówiąc nie było tam przepisów na tiramisu, czy roastbeef w polewie miodowej. Ale było jak ugotować ziemniaki!, zrobić pyszną warzywną sałatkę i czemu nie pić herbaty z cytryną. Poczytałam sobie nawet później na ten temat w internecie i włos mi zjeżył się na głowie… Wychodzi na to, że nasze babcie wiedziały więcej o jedzeniu i chorobach człowieczych więcej niż współcześni naukowcy. W każdym razie ta KSYĘGA sprawiła, że nikt nie płacze, ani nie śmieje się! kiedy zabieram się do zrobienia śniadania własnoręcznie. Wielką kucharką nie jestem, wystarczą mi babcine mądrości i garść użytecznych porad na temat zdrowego odżywiania. W ten sposób i ja zadowolona, i mąż cały :)

Uf, jak dobrze, że jeszcze i ja zdążyłam wtrącić swoje przysłowiowe trzy grosze ;)
Nie będę ściemniać. Nie mam półek uginających się od książek kulinarnych, nie wertuję ich każdego dnia. Internet (a zwłaszcza ogromna ilość apetycznych blogów) zawładnęły moim kulinarnym światem. Dopiero przyuczam się do tej sztuki, poznaję tajniki gotowania i pieczenia. I chociaż z każdym miesiącem jest coraz lepiej, to i tak mi mało i chcę więcej… ;)
Jeszcze kilka lat temu panicznie bałam się piekarnika i nie wyobrażałam sobie ugotowania zupy. Malutkimi kroczkami oswajałam się z tym obcym dla mnie dotąd światem.
Gdyby ktoś zapytał mnie, co sprawia że kobieta staje się prawdziwą gospodynią odpowiedziałabym bez wahania- samodzielnie upieczony chleb. Nie ważne, z drożdżami czy z zakwasem. Po prostu. Chleb. Już samo słowo ma w sobie magię. Coś ciepłego, co rozgrzewa nasze myśli i serca. Sam zapach sprawia, że nawet na niebie pełnym chmur pojawia się słońce. Złe myśli gdzieś uciekają, a na warzy pojawia się uśmiech…też tak macie?
Jestem właścicielką (oj, szczęśliwą!) dwóch książek dotyczących wypieku tych cudownych bochenków:
„Pieczenie chleba w domu” Gertrud Weidenger, Marie-Theres Wiener
„Pieczenie chleba” Tadeusz Barowicz

O ile pierwsza, wręcz czaruje wspaniałymi zdjęciami, przedstawiającymi chleby z chrupiącą skórką, nadziane orzechami włoskimi czy ziołami, to o tyle ta druga, bardziej niepozorna, sprawiła, że pokochałam piec chleb. Od pierwszego razu.
Mała książeczka (16x11cm) T. Barowicza nie ma ilustracji, twardej oprawy czy lśniących kartek. Zdobywa serca swoją skromnością (cecha rzadka w dzisiejszych czasach…niestety) i przystępnością przepisów. Oprócz przepisów można w niej znaleźć i krótką historię chleba, dowiedzieć się o jego znaczeniu na przestrzeni wieków. Jest też słownik chleba, iformacje o Muzeum Chleba, o jego znaczeniu w kulturze, obrzędach, przysłowiach…znajdziemy tam też porady, np. dotyczące przechowywania go.
Nie będę opisywać wszystkich nazw pieczywa, wspomnę tylko o takich „perełkach” jak bagietki marchewkowe, cebulowe bułeczki, bułki na parze, chleb bananowy, korzenny czy słodowy z rodzynkami i morelami. Są też przepisy na wypieki wywodzące się z innych stron świata- Dosa, focaccia, puri, maca czy korowaj. Prawda, że brzmi pysznie?
I pomyśleć sobie, że to małe cudo kosztowało tylko kilka złotych!
Kupując ją, nie spodziewałam się, że tak bardzo przypadnie mi do gustu. I że przepisy okażą się tak godne zaufania.
Jeśli zostałabym posiadaczką bonu to myślę, że powiększyłabym moją skromną kolekcję książek o chlebie. Na stronie księgarni wpadła mi w oko książka „Smakowite pieczywko”. Może tam znalazłabym ciekawe przepisy na bułeczki? Bo muszę Ci zdradzić, że ostatnio mam bułeczkową fazę, ciągle bym piekła te puchate kuleczki. Ze szklanką kakao to najlepsza kolacja pod słońcem!